„Wszystko zaczęło się w styczniu 2017 roku od bardzo silnego kaszlu. Mój wnuk był chory, byłam przekonana, że zaraził mnie. Lekarz przepisał mi antybiotyk, ale pomimo tego czułam się cały czas bardzo źle. Po tygodniu wykonałam prześwietlenie i niestety diagnoza okazała się dla mnie bardzo nieprzyjemna – drobnokomórkowy rak płuca. To był luty 2017. Czekałam z utęsknieniem na pierwszą chemię. Miałam w sobie głęboką wiarę, że wszystko będzie dobrze. Nie jest idealnie, ale nowotwór się cofa. Nic się nie zmieniło w moim życiu. Funkcjonuje normalnie. 

„W momencie diagnozy były już przerzuty do głowy, na rdzeń kręgowy. Jak dowiedzieliśmy się o mojej chorobie, żona była akurat w 6. miesiącu ciąży. Myślałem, jak to będzie, jak zostanie sama z trójką dzieci. Różne myśli przychodziły mi do głowy. Od ok. 6 miesięcy zażywam nowy, dobry lek. Nie powoduje on żadnych skutków ubocznych. Czuję się bardzo dobrze, w pełni sił, wróciłem do pracy. Pracuję w wojsku jako strażak. Oprócz tego dom – wspaniała żona, trójka małych dzieci. Moim marzeniem jest pożyć jak najdłużej. Pocieszyć się. ”

„Kiedy usłyszałem diagnozę, miałem wrażenie, jakby pewien etap mojego życia zamknął się na zawsze. To była myśl, z którą trudno mi było się pogodzić. Na szczęście jest czas. Czas, który upłynął od momentu mojego zachorowania, pokazuje mi, że nie tylko można się z tą myślą pogodzić, ale też, że można z nią żyć. Miałem szczęście – spełniałem warunki do tego, żeby zostać zakwalifikowanym do programu lekowego, w ramach którego od 2 lat otrzymuję innowacyjne leczenie. Znoszę je komfortowo, właściwie nie odczuwam żadnych skutków ubocznych”.

„Nie chodzi o to, aby się skupiać na tym, że z powodu danego leku gorzej się czuję, tylko żeby myśleć o tym, że ten lek ratuje moje życie – jest skuteczny w walce z chorobą, która jest groźna w tym momencie. Pal licho objawy uboczne! Nie każdy z nas codziennie czuje się fantastycznie. Ale liczy się to, że mimo dolegliwości, dobre leczenie pozwala na walkę z chorobą. Daje mi więcej czasu” – mówi psycholożka Katarzyna Korpolewska.

Pacjent ma prawo zadawać pytania i domagać się odpowiedzi. Ma prawo wiedzieć, co się z nim dzieje, dlaczego tak jest, jakie formy, jaki sposób leczenia może mu zaproponować lekarz. Większość osób, które chorują na raka płuca, to osoby starsze, choć w tej chwili ta granica wiekowa bardzo się przesuwa, zaczynają chorować coraz młodsi. Ale osoby starsze mają mniej odwagi. Boją się pytać. Dla nich każde słowo lekarza to wyrocznia.

Rak, a w szczególności rak płuca, kolokwialnie mówiąc, to nie jest fajna
choroba. Nawet jeśli jest w niskim stopniu zaawansowania, to zawsze istnieje ryzyko czy to wznowy miejscowej, czy powstania przerzutów odległych. Tej grupie chorych, w określonym stopniu zaawansowania, nie wszystkim, od pewnego czasu oferujemy leczenie uzupełniające. To element leczenia radykalnego, który ma na celu poprawić wyniki, zmniejszyć ryzyko wznowy.

„Nie chodzi o to, aby się skupiać na tym, że z powodu danego leku gorzej się czuję, tylko żeby myśleć o tym, że ten lek ratuje moje życie – jest skuteczny w walce z chorobą, która jest groźna w tym momencie. Pal licho objawy uboczne! Nie każdy z nas codziennie czuje się fantastycznie. Ale liczy się to, że mimo dolegliwości, dobre leczenie pozwala na walkę z chorobą. Daje mi więcej czasu” – mówi psycholożka Katarzyna Korpolewska.

Pacjent ma prawo zadawać pytania i domagać się odpowiedzi. Ma prawo wiedzieć, co się z nim dzieje, dlaczego tak jest, jakie formy, jaki sposób leczenia może mu zaproponować lekarz. Większość osób, które chorują na raka płuca, to osoby starsze, choć w tej chwili ta granica wiekowa bardzo się przesuwa, zaczynają chorować coraz młodsi. Ale osoby starsze mają mniej odwagi. Boją się pytać. Dla nich każde słowo lekarza to wyrocznia.